Υπάρχουν εφτά τρόποι να αφήνει πατημασιές στην άμμο. Κουτσό – Περπατητό – Φτέρνα με φτέρνα – Κουτσό και γυριστό – Φτέρνα με φτέρνα και γυριστό – Πηδηχτό – Πηδηχτό και γυριστό

Η συμμετρία σε κάθε μορφή της ήταν το μέγα πάθος που κυριάρχησε στη ζωή του Δημήτρη. Διαλέγοντας απ' τα εφτά κιόλας χρόνια ν' αφιερώσει σ' αυτήν τις Μύχιες Σκέψεις του, φανέρωσε από την πρώτη στιγμή τη βαθύτερη, τη μοναδική του κλίση. Σε κάθε του βήμα, σε κάθε του ενέργεια η αναζήτηση της συμμετρίας ήταν η κύρια έγνοια του. Όχι πως δεν έζησε μια ενδιαφέρουσα ζωή, πως δεν παρασύρθηκε στη δίνη των καιρών, πως δεν μετείχε σ' όλες τις αγωνίες και τα βάσανα των ομοιών του. Όμως παντού και πάντα η αναζήτηση της συμμετρίας ήταν παρούσα. Ίσως μονάχα ο έρωτάς του για τη Ραχήλ θα μπορούσε να συγκριθεί με το πάθος του για τη συμμετρία. Αλλά κι ο έρωτας, μας λέει κάποιος αρχαίος σοφός, δεν είναι παρά η αναζήτηση της συμμετρίας. Το καθετί όμως με τη σειρά του...

Μιχαηλίδης, Τ. (2012). Ο Μέτοικος και η Συμμετρία. Αθήνα: Εκδόσεις Πόλις. σελ. 47-48

Ο Δημήτρης χαμογέλασε. «Να ένα απλό παράδειγμα», είπε ανοίγοντας το σημειωματάριό του. «Από καλλιτεχνική άποψη δεν λέει σπουδαία πράματα, από γεωμετρική άποψη όμως είναι πιο περίπλοκο από το δικό σου».
«Και τι πιο περίπλοκο έχει αυτό το σχέδιο;» ρώτησε. «Απλά εξάγωνα είναι, σαν αυτά που φτιάχνουν οι φιλενάδες σου, οι σφήκες. Το μαύρο εξάγωνο αναπαράγεται σε τακτά διαστήματα οριζόντια και κατακόρυφα, σαν τα κεφάλια τα δικά μου».
Ο Δημήτρης δεν απάντησε. Έμεινε μόνο να κοιτάζει τον νέο του φίλο μ' ένα προκλητικό χαμόγελο. Προβληματισμένος ο Μώκι συνέχισε να κοιτάζει το σκίτσο. Έξαφνα το πρόσωπό του φωτίστηκε:
«Τώρα κατάλαβα!» είπε. «Αν περιστρέψεις το σχήμα γύρω από το κέντρο ενός από τα εξάγωνα, κάποια στιγμή το άσπρο εξάγωνο θα πέσει πάνω σε άσπρο, το γκρίζο σε γκρίζο και το μαύρο σε μαύρο».
«Ακριβώς!» είπε ο Δημήτρης. «Το σχήμα μου, ή μάλλον το σχέδιο της σφήκας έχει τριπλή περιστροφική συμμετρία. Τρεις φορές πρέπει να το στρίψεις, από 120 μοίρες την κάθε φορά, για να επανέλθει στην αρχική του θέση. Δες κι αυτό», συνέχισε γυρίζοντας σε μια άλλη σελίδα το σημειωματάριό του.
«Εδώ το μαύρο βέλος κάνει πρώτα ένα βήμα δεξιά, καταλαμβάνοντας τη θέση του άσπρου και μετά καθρεφτίζεται στην οριζόντια γραμμή για να βρεθεί από κάτω και δεξιά του αρχικού. Το ίδιο κάνουν όλα τα βέλη, άσπρα και μαύρα».
Τα μάτια του Μώκι έλαμψαν. «Και κοίτα πώς τα βέλη κάνουν τις ίσιες γραμμές να μοιάζουνε στραβές!» παρατήρησε. «Έχεις δίκιο! Τα σχέδιά μου μπορούν να κερδίσουν πολλά άμα προσθέσω πολυπλοκότητα και στη δομή. Ξέρεις όμως τί σκέφτομαι; Όσο πιο περίπλοκο είναι το βασικό πλακάκι, τόσο πιο δύσκολο είναι να προσδώσεις στο συνολικό σχήμα μια πολύπλοκη δομή. Να κάτι με το οποίο αξίζει να ασχοληθεί κανείς: διαιρέσεις του επιπέδου που να συνδυάζουν πολυπλοκότητα στη δομή και στο βασικό σχέδιο». Η κουβέντα τους κράτησε μέχρι αργά το βράδυ. Όταν ο Μώκι σηκώθηκε να φύγει, έτεινε στον Δημήτρη το σχέδιο με τα οχτώ κεφάλια.

Μιχαηλίδης, Μ. (2012). Ο Μέτοικος και η Συμμετρία. Αθήνα: Εκδόσεις Πόλις. σελ. 113-114

Μόλις εμφανίστηκε ο Χραντ στη σκηνή το κοινό ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Όταν όμως κάθισε και πήρε στα γόνατά του το ούτι επικράτησε απόλυτη σιωπή. Μία, μία, λες και δίσταζαν, άρχισαν να βγαίνουν οι νότες από το αρχαίο όργανο, δημιουργώντας μιαν αρμονική ακολουθία, κάτι ανάλογο με μια διαδοχή σχημάτων ή ακόμα και λέξεων που έκτιζαν βήμα προς βήμα μια λογική πρόταση. Κάποτε η μουσική φράση έφτασε στο τέλος της και άρχισε να διαβάζεται αντίστροφα, σε μια τέλεια αξονική συμμετρία. Μόλις έφτασε πίσω στην πρώτη λέξη ο Χραντ την ξανάπιασε από την αρχή, πιο γρήγορα αυτή τη φορά – μια ομοιοθεσία με λόγο αρκετά μικρό, μια συρρίκνωση. Επανέλαβε το ίδιο αρκετές φορές σε ψηλότερες και χαμηλότερες κλίμακες, άλλοτε σε γρήγορο κι άλλοτε σε αργό, βασανιστικά αργόσυρτο ρυθμό. Σταδιακά μπήκε στο παιχνίδι μια δεύτερη φράση, ύστερα μια Τρίτη, όλες ευδιάκριτες, σ' ένα διάλογο που νόμιζα ότι άκουγα τα λόγια του. Δεν κατάλαβα ποια ακριβώς στιγμή ο Χραντ άρχισε να συνοδεύει τη μουσική με τη φωνή του, προφέροντας λόγια ακατάληπτα που στ' αυτιά μου αντηχούσαν απλά σαν ήχοι από ένα δεύτερο όργανο, όχι λιγότερο περίτεχνο από το ούτι, αλλά σίγουρα πιο ανθρώπινο.

Μιχαηλίδης, Τ. (2012). Ο Μέτοικος και η Συμμετρία. Αθήνα: Εκδόσεις Πόλις. σελ. 60-61